باز کن پنجره را...


ابر آبستن_دیشب زایید...


غنچه لبخندی زد


و چکاوک به لب باغچه ی تنهایی،شکل آوازی شد...


رقص پروانه میان گل زرد،چه صفایی دارد...


بوی ریحان به دل_خسته ی من،حس رهایی دارد...


وای آنجا رابین...


سگ همسایه به شکرانه ی یک تکه ی نان،چه دمی داد تکان...


با خودم می گویم،می توان زیبا زیست...

می توان از پس یک بغض_ سیاه_نگران...


مثل باران بارید


و شفا داد لب خشک بیابانی را...





"زندگی با همه ی خوب و بدش می گذرد"


این طبیعیست که گاهی چون شمع، تو بسوزی و بسازی باغم...


زندگانی جاریست...


پس چه زیباست که زیبا بینی...
 

نوشته شده در 9 / 6 / 1390برچسب:,ساعت 2:29 قبل از ظهر توسط سیمین | |